Zondag 19 augustus | 6.44 PM | Golden Gate Bridge

We werden vanmorgen wakker zonder een stralende zon. Een donkere mistige lucht was wat we zagen. Deze kleine teleurstelling weerhield ons er niet van om van ons dagprogramma af te zien. Want fietsen over de Golden Gate Bridge is toch wel iets dat je in San Francisco moet doen. De Golden Gate Bridge is voltooid in 1937 en verbindt de stad met Martin Country. Het spectaculaire en wereldberoemde biedt (zonder mist, haha) adembenemende uitzichten en bestaat uit zes rijstroken voor auto's  en een fiets- en voetgangerspad. De brug was in de tijd dat hij werd gebouwd de langste en hoogste hangbrug ter wereld. 

Aangekomen bij de fietsenverhuur bij San Francisco Bay schrokken we van de kou. We trokken de ritsen onze vesten nog hoger, om ons tegen de enorme windvlagen te beschermen. Onze 4 mountainbikes (Bob, Joep en Joris bleven in het hotel) stonden klaar. We hoefden toch alleen die brug maar op te fietsen? Daar hadden we toch geen mountainbikes voor nodig? Wel dus. De weg naar de brug was alvast een voorproefje op wat nog zou komen. De brug hebben we in raptempo afgefietst, want de wind waaide zo hard dat stoppen niet écht een goed idee was. Toen het eind van de brug inzicht kwam, lieten we de mist achter ons en fietsen we de zon tegemoet. Langzamerhand gingen onze vesten uit en hadden we eindelijk de kans om de brug even goed te bekijken. Een mooi plaatje: een deel van de brug was nauwelijks te zien vanwege de mist en het gedeelte aan onze kant schitterde daarentegen in de zon.

Na 10 minuten van dit uitzicht te hebben genoten, sprong mama alweer op de fiets. We moesten door naar Sausalito, de stad van de kunstenaars. Om dit stadje te bereiken hoefden we maar 5km af te leggen. Een afstand van niks, zolang het één lange weg is natuurlijk. Dat was het niet. Ik snapte ineens waar we die mountainbikes voor nodig hadden. We hebben 5 km lang bergen  beklommen en zijn er vervolgens voorzichtig weer vanaf gecrost. We hebben het allemaal fietsend volgehouden, op de allerlaatste heuvel na. Die was echt te steil en te lang om vol te houden. 

Bijna oververhit kwamen we aan in Sausalito. Een kleurrijke stad met een diversiteit aan Victoriaanse huizen, een schattig authentiek centrum en een uitkijk op de Skyline van San Francisco. Het was er heerlijk warm, in tegenstelling tot de overkant. We hebben lekker genoten in het zonnetje van ons eerste schepijsje in de USA. Het regular- formaat dat we hadden besteld (lees 1 bolletje), staat gelijk aan 5 ijsbolletjes in Nederland. Dit  ijsje konden we dus meteen als lunch beschouwen. 

Na onze ijsstop ging de tocht terug naar San Francisco. Weer moesten alle hellingen worden beklommen om de Golden Gate Bridge te bereiken. Bezweet kwamen we aan bij de brug.

De mist die we in de verte weer zagen opdoeken, maakte ons niet vrolijk. Maar er zat niet anders op dan het zonnige gebied te verlaten en de mist in te duiken. Per gefietste meter nam de kou toe en moesten onze vesten weer aan. Onze tegenliggers wisten waarschijnlijk niet (of sommige juist wel) wat voor een heerlijke warmte hun te wachten stond. We zagen mensen met dikke winterjassen, sjaals en mutsen, maar ook groepen met een korte broek en slippers. Het kan ook niet anders dan dat het verschil zo groot was. Want wat moet je aantrekken als je het aan de ene kant van de brug bijna op je heupen krijgt van de kou en aan de andere kant van de brug oververhit een bergtop bereikt omdat de zon daar wel schijnt?!

Na een fietstocht van 3 uur hebben we de mountainbikes weer ingeleverd. Met pijn in onze billen van het fietsen en een voldaan gevoel reden we terug naar het hotel. 

10.00 PM 

Een kleine toevoeging aan het verslag over onze onverwachts gezellige avond bij de Vietnamees. 

Zeven personen en uiteten gaan geeft soms wat problemen, de één heeft trek in dit, de ander in dat. We wandelden langs wat restaurants, bekeken wat menukaarten en liepen weer verder. Ook bij de Vietnamees werd de menukaart bekeken. Al snel kwam de eigenaar bij ons staan en vroeg of wij uit Nederland kwamen. Hij is vroeger op 6 jarige leeftijd door Nederlandse militairen uit Vietnam meegenomen naar Nederland, waar hij uiteindelijk 17 jaar heeft gewoond. Na zijn studie in Delft trok hij naar Amerika, waar hij later dit restaurant opende. Hij had daarom een bijzondere band met Nederland.

We besloten hier te gaan eten. Joep, Joris, Puck en ik namen gebakken noedels met kip, gamba's en verse groentes. Bob nam een kipgerecht, mama een Thaise curry en papa koos een gerecht waarmee hij zijn eigen loempia's kon samenstellen en zelf aan tafel kon maken. Het eten smaakte erg goed. Ook papa genoot ervan; van het vullen, rollen en het eten van de loempia. Totdat hij zijn dipsausje omstootte. De olie gutste over zijn broek en schoenen. Bingo. Er kwam een lucht vanaf waar je onpasselijk van werd. De 'Nederlandse' eigenaar kwam aangesneld. Hij adviseerde papa zijn broek uit te doen en onder de kraan af te spoelen. Meteen. Hij had nog wel een broek liggen. Zo gezegd zo gedaan: 10 minuten later komt papa terug in een te grote afgeknipte broek van de 'Big boss'. We rolden over de grond van het lachen. 't Was net een 'look-a-like' skater.

De eigenaar vond het zo leuk dat wij Nederlanders bij hem kwamen eten, dat we het dessert en een kopje thee van hem cadeau kregen. Een crème brûlee werd voor ons op tafel gezet, heerlijk!

Terwijl wij rustig van ons toetje aten,  pakte 'Big boss' een microfoon en vertelde dat hij samen met zijn neef een liedje ging zingen. Dat deden ze leuk en goed. Toen ze uitgezongen waren kwam hij met een boekje naar ons toe, of we een keuze wilde maken uit de 'songs'. We bladerden er een beetje doorheen, totaal niet serieus natuurlijk. Het andere karaoke-duo was inmiddels afgelopen. 'Big boss' kwam naar papa gelopen en vroeg hem samen een lied te zingen. Wij wilden dat niet en hij eigenlijk ook niet. Maar iedereen begon te joelen, dus stond hij op. DRIE nummers heeft ie gezongen op het podium. Wij, de kinderen schaamden ons een beetje. Al was het stiekem best stoer dat hij dat deed. Zijn fans (andere karaoke-gangers) gaven hem na afloop zelfs een zelfgevouwen roos als respect. Dat is toch geweldig, haha!